در گام نخست این فرایند این پرسش قابل طرح است که آیا می توان بحران های احتمالی را پیشبینی و ابعاد آنها را محاسبه کرد؟ با توجه به پیشرفت های علوم و فنون، بی تردید پاسخ مثبت است. و بسیاری از رفتارهای آتی طبیعت را می توان پیشبینی کرد.
پیش بینی های هواشناسی و یا پیش بینی های زمین شناسی موید این گزاره میباشند. بر همین قیاس، می توان تمهیداتی را هم از پیش اندیشید تا از وقوع رخدادهای آسیب زا پرهیز شود. عدم ساخت ساختمان در نواحی پرخطر زلزله خیز، رعایت حریم رودخانه ها و مقاوم سازی ابنیه و تأسیسات عمومی و زیرساختها در این مناطق، بخشی از این تمهیدات هستند.
کاهش خسارت
در گام بعدی نحوۀ برخورد با رویدادهای طبیعی و نحوۀ مدیریت آنها برای جلوگیری از افزایش خسارات مطرح می باشد. باید بپذیریم که در این زمینه عملکردمان صحیح و کارآمد نیست. به عنوان نمونه، امدادرسانی هایمان گرچه در آغاز با احساس همدلی و شور مردمی همراهند و سطح همبستگی و روحیۀ ملی را باال میبرند، اما چون فاقد انسجام و برنامه ریزی هستند، لذا کارآیی و اثربخشی لازم را ندارند، و وقتی هم که شور و احساسات اولیه فرو بنشیند، عملیات نیمه کاره رها میشوند. و آثار آسیبهای وارده سالهای سال بر جای می مانند. همچنین است وضعیت ستادهای مقابله با بحران که قاعدتا باید تابع دستورالعمل ها، استانداردها، آموزشها و تقسیم کار مشخص در حوزه های امدادی، فنی، مالی، پزشکی و غیره باشند، ولی… این بحث ناگفته بماند، بهتر است.
بی تردید، همگی ما، از جمله در قالب نهادهای اجتماعی و تشکل های صنفی، در این گونه موارد کمک هایی میکنیم، اما این کمکها پراکنده اند. گرچه علی الاصول فرماندهی و مدیریت بحران و برنامه های لازم برای عبور از شرایط بحرانی می بایست بر عهدۀ یک سازمان، نهاد، ارگان و گروه تخصصی خاص باشد، و گرچه هر کسی را بهر کاری ساخته اند. و هر گروهی باید در جایگاه تخصصی خودش قرار بگیرد. و به ایفای وظایف ذاتی خودش بپردازد، اما با توجه به واقعیات موجود در جامعۀ خودمان و بدور از هرگونه شعارهای آرمان خواهانه، شاید لازم باشد که تشکل های بخش خصوصی نیز برای چنین مواقعی آمادگی داشته باشند، البته هر تشکل به فراخور تخصص و امکانات خودش. شاید لازم باشد که نیروهای <صنعت احداث> نیز با تجمیع امکانات خود یک <نیروی واکنش سریع> ترتیب بدهند و در این مواقع بصورت نیرویی متمرکز، آموزشدیده و متخصص به خدمترسانی بپردازند. بدون تردید اجرای این نیت با <جلب اطمینان عامۀ مردم> نتیجۀ بهتری خواهد داشت. به قول یک فرهیختۀ عزیز: مدیریت بحران بیش از اینکه به شور نیاز داشته باشد، به شعور نیاز دارد. اما اینک فصل بهار نزدیک است، وقت همدلی عملی و همراهی بیشتر. باید باور کنیم که سرنوشتمان در دست خودمان است و این خود ما هستیم که سال نیکو و حال نیکو را برای خودمان رقم خواهیم زد، یا برعکس. پس برای اینکه مادرمان، وطنمان، حال خوبی داشته باشد، باید با هم، با اندیشۀ نیکو و با امید، به میدان بیاییم و دست بکار شویم. دوستان ارجمند، سال نیکو را باید ساخت. پس دست در دست هم نهیم به مهر…
با سپاس فراوان از مهندس ابراهیمی_سندیکای تاسیسات ایران
ارسال دیدگاه